Og ekki dauður enn.....

Nei, nei, ég er á lífi. Ég hef bara einhverrahluta vegna ekki verið mjög áköf að setjast við tölvuna. Ég er í hálfgerðri togstreytu við sjálfa mig. Þannig er mál með vexti að ég er að fara til Kongsins Köbenhawn á morgun. Eg er flughræddari en nokkur flughræddur maður á jarðríki. Þetta er mitt þriðja sinn sem ég fer út fyrir landsteinana og hin tvö skiptin voru fimm tíma kvöl fyrir mig í hvort sinn. Ekkert aukahljóð má heyrast í vélinni, þá eru lappirnar á mér komnar uppí sætið og í hvert sinn sem 'kling' heyrist þegar flugstjórinn talar, þá held ég að hann sé að segja okkur að bilun hafi orðið í vélinni og við þurfum að nauðlenda... Þetta er ömurlegt.

En allavega þá hef ég mikið spáð í að fara til doksa á morgun og fá tvær róandi. Eina fyrir hvora ferð. En svo aftur á móti kemur upp sú hugsun: hummm, Ef vélin ferst, þá er ég jafndauð, hvort sem ég er á róandi eða ekki. Hvað á ég að gera?

En allavega, þá er ég að fara með leikskólanum út í danaveldi aðfaranótt fimmtudags í námsferð. Við skoðum tvo leikskóla , annan Waldorf leikskóla eftir stefnu Rudolfs Stener og hinn er úti í skógi. Þetta er drulluspennandi og ég hlakka mikið til, en helst vildi ég að ég væri komin út, búin að skoða allt, fara í tívolí ,VERSLA, fara niður strikið, skoða Kristjaníu og komin heim aftur, heilu og höldnu! En nú tek ég einn dag í einu. Eg fer ekki til doksa, flýg út og vona bara að allt verði í í gúddý.

En smá brandri af litla prins í lokinn. Jónatan Emil fór til Önnu Ívars í morgun og ætlaði að spyrja eftir  magnúsi Aðils. Hann kom fljótt heim aftur og sagði: Mamma, sas var örugglega enginn heima. Sas var enginn bíll og ég kallasi Goggely go og enginn svarari!