yndisleg börn...

Já, blessuð börnin. Maður fær aldrei nóg af þeim. Hummm, jú. Kannski stundum. En það er sama hvursu þreyttur maður er á börnunum sínum, þegar maður er orðin drullupirraður á þeim og vill helst að þau séu steinsofandi.. ef þau færa manni gullkorn í pirringnum, þá getur maður ekki annað en brosað.

Klukkan var orðin rúmlega 11 í gærkvöld og ég var með þá bræður uppi í hjá mér. Ég var búin að lesa Benedikt búálf og nú var komið að því að loka augunum. Þá byrjuðu prumpubrandarar.

Viktor prumpar: ummm, ég elska prumpuliktna mína..

Jónatan prumpar ennþá meira: mmm, mín prumpulikt er miklu betri. Viktor passasu sig, ekki hugsa mikis um prumpuliktina mína, sá springur í sér heilinn!

HLÁTURKÖST OG ENN MEIRI HLÁTUR Í BÁÐUM TVEIM.

Eftir að hlátrarsköllunum linnti og eftir skammir í móðurinni og skipun um algera þögn og ámynningu um að svefntíminn væri geninn í garð þá kom gullkorn frá Jónatan: Æi, viktor, sessi er alltaf jafn gósur!! Arrrg, ég gat ekki annað en brosað í gegnum pirringinn. Fariði nú að sofa..

Athugasemdir

[Solveig Friðriksdóttir, 21.11.2008 kl. 09:03]

Flottir